Την είχε
καθηγήτρια 3 χρόνια. Στα μαθήματα των Λατινικών, Νέων και Αρχαίων Ελληνικών. Με
12 τον ξεκίνησε και στα 3 μαθήματα. Με 12 τον άφησε μετά από 3 χρόνια. Ούτε καν
ένα 11άρι ή 13άρι στα ενδιάμεσα! Όσο και αν προσπάθησε. Στο τέλος απελπίστηκε και σταμάτησε να διαβάζει.
Εξ ου και οι ελλείψεις του στο συντακτικό κυρίως. Φεύγοντας από το σχολείο δεν
την ξανάδε.
Σαράντα
χρόνια μετά, διάβασε ότι είχε γράψει ένα βιβλίο. Με θέμα τα πρώτα χρόνια της ως
καθηγήτριας. Διάβασε και κάποια αποσπάσματα που δημοσιεύτηκαν σκόρπια εδώ
και εκεί. Δεν τον συγκίνησαν. Παρόλα αυτά όταν έμαθε ότι θα γίνει η
παρουσίαση του βιβλίου, αποφάσισε να πάει. Είτε από περιέργεια, είτε από
νοσταλγία.
Την πέτυχε
στην είσοδο της αίθουσας που θα γινόταν η παρουσίαση. Φυσιογνωμικά δεν είχε
αλλάξει. Θα την αναγνώριζε πανεύκολα, αν η συνάντηση τους γινόταν, κάπου
αλλού, τυχαία. Της συστήθηκε. Δεν τον θυμόταν, ως μαθητή της. Ήξερε όμως
τις επαγγελματικές του δραστηριότητες. Λίγες κουβέντες. Αμήχανες. Μουδιασμένες.
Υπήρχαν και άλλοι που ήθελαν να την χαιρετήσουν, οπότε την άφησε και μπήκε στην
αίθουσα.
Διάλεξε μια
απόμερη γωνιά για να καθίσει. Ήταν ο νεώτερος. Αν και 55άρης πια. Όλες και όλοι
τον κοιτούσαν. Ξιπάστηκε. Δεν ήξερε τι να υποθέσει. Στην αρχή ένοιωσε αμήχανα.
Μετά το συνήθισε.
Λίγο πριν ξεκινήσει
η εκδήλωση, χρειάστηκε να επισκεφτεί την τουαλέτα. Εκεί, ανακάλυψε τον
λόγο που τον κοιτούσαν επίμονα. Το φερμουάρ του παντελονιού του ήταν
ανοιχτό. Έκανε την ανάγκη του και έφυγε. Καθόλου ντροπιασμένος. Ίσα – ίσα
χαμογελαστός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου