Το τελευταίο διάστημα.
Κυκλοφορεί. Κόβει βόλτες. Γύρω από τα αυτιά μου. Ένα «πρέπει». Τα «π» ακούγονται
μονά. Λεπτά. Κοφτά. Επιτακτικά. Αυταρχικά. Το «ρ» διπλό. Γάργαρο. Με ένα ανάλαφρο
τόνο. Κουλτουριάρικο.
Είναι μέρος μιας πρότασης.
«Νικόλα, αυτό πρέπει να το κάνεις
εσύ».
Για να εξηγούμαι. Χωρίς να
παρεξηγούμαι. Δεν το θέλω. Δεν το μπορώ.
Αυτό το πρέπει. Με τον τρόπο που λέγεται. Που προσπαθεί να επιβληθεί.
Μέχρι εδώ ήταν. Δίνω. Κάνω ότι
μπορώ. Στερεύω πια. Στεγνώνω….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου