Μην το πείτε κανενός.

Εκεί που καθόμασταν.

Στο μπαλκόνι.

Νυσταγμένοι.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Κοντά 11 πια.

Θυμήθηκα.

Ότι πρέπει να πάω.

Να κλείσω τα νερά.

Πότιζα.
Όθε Μουζουρά μεριά.

Με τον «αυτόματο».

Ε  να μην το συνδυάζαμε λίγο.

Με μία  βραδινή ρομαντζάδα.

 Και νυχτερινό μπάνιο.

Αν καθόταν η διάθεση.

Μπας και δροσερεύαμε λιγουλάκι.

Το Λουτράκι, μακριά.

Δεν βόλευε.

Η Μαχαιρίδα;

Σιγά μες τα κατσάβραχα βραδιάτικα.

Άσε τα «τυχερά».

Γύρευε τη δουλειά σου.

Εδώ την ημέρα κινδυνεύεις από αυτά.

Αχινούς εννοώ.

Για να μην παρεξηγηθώ.

Στο Ταρσανά έχει πολλά κουνούπια.

Στην άλλη μεριά, στον Καλαθά, δίπλα στο δρόμο.

Με τα πολλά φώτα.

Σιγά τη ρομαντζάδα.

Θα γεμίσουμε και άμμο.

Ποιος ξανακάνει μπάνιο πάλι.

Βολευτείτε  λοιπόν.

Με ένα μπεντένι.

Στους τάφους των Βενιζέλων.

Εκεί στο γλείψιμο πάνω.

Του μισολιωμένου παγωτού.

Έρχονται ακριβώς δίπλα σας.

Ενώ όλος ο τοίχος.

Των 150, 200 μέτρων είναι άδειος.

Μία τσουρμαρία διακοπιζομένων Ελληνοαυστραλών.

Επιφωνήματα ενθουσιασμού.

Σχόλια διθυραβμικά.    

Για το θέαμα.

Νυκτός.

Των Χανίων.

Που τελικά πρέπει να είναι.

Πιο μεγάλη πόλη.

Από το Μέλμπουρν.

Έτσι αποφάσισαν.

Και να οι σέλφις.

Αυτές με το κοντάρι.

Όλοι με όλους.

Και ο κάθε ένας ξεχωριστά.

Πάνω που ετοιμαζόμουν.

Για παλούκωμα.

Έφυγαν.

Πάντως να το ξέρετε.

Αν κάποτε.

Ακούσετε, δείτε, διαβάσετε.

Στις ειδήσεις.

Ότι ένας άγνωστος.

Ψυχοπαθής.

Μανιακός.

Παλούκωσε.

Σέλφερ.

Να ξέρετε ποιος θα είναι.