Έξοχα…..

Τώρα που έχει βγάλει η γης πολύ χορτάρι. Που ανθίζει μαζί με τα κλαριά. Που μοσχοβολούν οι ρεματιές. Που από το κελάιδισμα  των πουλιών, αντιλαλούν οι κάμποι. Και οι ραχούλες βεβαίως.

Τι είναι πιο επικίνδυνο να συμβεί, σε ένα ξωμάχο;

Καθώς μαζώνει αβρονιές και αγριοσφάραγγα. Να τζουρογκρεμιστεί; Προσγειωμένος, τα ανάσκελα ή μπρούμουτα, σε μια συστάδα βάτων; Στο πάτο ενός βαθιού χαντακιού;

Ας πρόσεχε!

Να πατήσει, κόβοντας παχάκια και ραδικοβλάστακα,  ένα αγουροξυπνημένο φίδι, που λιάζει τη κορμάρα του;

(Τα φίδια της Κρήτης δεν είναι δηλητηριώδη!!)

Όταν δεν αφήνει χοχλιό για χοχλιό, να τον βομβαρδίζουν, με κουτσουλιές, τα περιστέρια, ενός καλού γείτονα;

Περιστέρια είναι. Ένας άλλος καλλίτερος γείτονας θα τα … φολιάσει! 

Το πιο επικίνδυνο. Το πιο απρόβλεπτο είναι. Εκεί που ανέμελος δουλεύει. Ή χαζολογά. Εκστασιασμένος. Μαστουρωμένος. Από τη νιρβάνα. Τη βαρβατίλα. Τούτης δω της άνοιξης. Να σκοτεινιάσει ο ουρανός. Να τον κουφάνει ο βόμβος. Δίπλα του. Από πάνω του. Από γύρω-γύρω.   

Ενός σμήνους. Χιλιάδων μελισσών. Αδέσποτων. Που την κοπάνησαν από την κυψέλη τους. Μαζί με την βασίλισσα…