Το κράξιμο.

Παρακολουθώ μέρες τώρα.

Εκούσια και ακούσια.

Το όργιο.

Κανιβαλισμού.

Ρατσισμού.

Σε βάρος ενός ανθρώπινου πλάσματος.

Που είναι άντρας.

Ντύνεται γυναίκα.

Και έχει μούσι.

Μαύρο μούσι.

Μας πείραξε η προστυχιά.

Η προκλητικότητα.

Των μαύρων τριχών.

Και δεν μας πείραξε.

Η προστυχιά.

Του μαύρου της «αμαρτωλής» ΕΡΤ.

Πέταξαν σε μια νύχτα.

Μαύρη νύχτα.

2.600 ανθρώπους στο δρόμο.

Για να δημιουργήσουν την … αναμάρτωλη ΝΕΡΙΤ.

Που συμμετείχε σε αυτό το πανηγύρι.

Μαζί με το MAD.

Του οποίου ο ιδιοκτήτης.

Έχει πετάξει στο δρόμο.

Άλλους 250 εργαζόμενους.

Χωρίς να τους πληρώσει.

Τα δεδουλευμένα.

Ή τις αποζημιώσεις.

Που τους χρωστούσε.

Εν πάση περιπτώσει.

Κάποιων τα σχόλια.

Μου θύμισαν.

Έναν πρώτο μηχανικό.

Στα καράβια.

Τότε που ταξίδευα.

Έλληνας ήταν.

Τα είχε βάλει με ένα καμαρωτάκι.

Δομινικανό.

Από αυτά τα «κομμάτια».

Που έχουν σε δουλεία.

Οι εφοπλιστάδες μας.

Στα καράβια τους.

Διαχρονικά.

Όχι με Ελληνική σημαία.

Αλλά «ευκαιρίας».

Εν προκειμένω Παναμέζικη.

Του συμπεριφερόταν άσχημα.

Απαξιωτικά.

Τον έβριζε.

Και σε κάθε ευκαιρία τον κατηγορούσε.

Στο σαλόνι.

Ή στη τραπεζαρία των αξιωματικών.

Εν απουσία του.

Πούστη.

Αδερφάρα.

Και συμπλήρωνε:

«Κρίμας το μπόι του. 

Την έχει και μεγάλη ο μαλάκας!»

………………….