Σήμερα ήταν μία δύσκολη ημέρα. Όχι
τόσο από το είδος ή τη ποσότητα της δουλειάς. Όσο δύσκολη ή πολλή και αν ήταν, είμαι
μαθημένος.
Το πρωί δούλευα μεροκάματο. Ξεκίνησα
τα κλαδέματα. Κομμωτής εσπεριδοειδών. Ή δολοφόνος με το αλυσοπρίονο. Που λέγαμε και
παλαιότερα. Η ώρα πέρασε δημιουργικά και ευχάριστα. Η δουλειά
προχώρησε αρκετά και δεν κουράστηκα τόσο, όσο άλλες φορές. Είχα καλό και άξιο βοηθό. Αλλά και να μην βοήθαγε,
μόνο η παρέα του, έφτανε. Χωρίς να περισσεύει.
Αυτό που με στεναχώρησε ή μάλλον
με εξόργισε ήταν δύο τηλεφωνήματα. Ως άνθρωπος, στη τήρηση των αρχών και των ηθικών αξιών που με χαρακτηρίζουν, δεν κάνω εκπτώσεις. Είμαι, μέχρι παρεξηγήσεως
απόλυτος. Παρόλο που οι μετέπειτα καταστάσεις και συγκυρίες με έχουν δικαιώσει,
μου έχει κοστίσει αρκετά. Σε όλα τα επίπεδα. Δεν το έχω μετανιώσει βεβαίως. Επιμένω.
Αρκεί που τα έχω καλά με τη συνείδηση μου. Με τον εαυτό μου.
Σιχαίνομαι την επιπολαιότητα, την
ανευθυνότητα, τις παλινωδίες, τις ιδιοτελείς σκοπιμότητες, το καιροσκοπισμό και
τη πουτανιά. Όπου υπάρχουν, ειδικότερα
σε συλλογικότητες, δεν μπορώ να λειτουργήσω. Να συνεργαστώ. Πνίγομαι.
Αισθάνομαι καραγκιόζης. Πολύ μαλάκας.
Χοντρομαλάκας.
Έτσι ένοιωσα και σήμερα. Μετά τα τηλεφωνήματα.
Για αυτό τη κάνω. Πάντα τη κάνω. Χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις. Και ο χαμένος
δεν είμαι εγώ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου