Άνθρωποι σκουπίδια.

Ένα στρώμα αδέσποτο. Προ απεργίας. Πεταμένο πάνω στο πεζοδρόμιο. Κάτω από το παράθυρο. Ενός σπιτιού. Που μένουν άνθρωποι. 

Δύο κάδοι, τοποθετημένοι «κατόπιν μελέτης», στη Σοφοκλή Βενιζέλου. Πάνω στη διάβαση. Και γύρω τους σκουπίδια. Κλαδιά. Και διάφορα άλλα ξεπερισσευόμενα. Προ απεργίας.  Και αυτά.

Δύο απειροελάχιστες δόσεις   του  πολιτισμού μας.

Των  ιδανικών μας.  

Των  αξιών  μας.

Στα Χανιά.

Τη «καθαρότερη πόλη της Ελλάδος».

Σύμφωνα με το κ. Σκουλάκη.

Ακούγοντας τον  να το λέει και να το ξαναλέει, στις συνεντεύξεις που δίνει, τον λυπάμαι. Εκτίθεται εν αγνοία του. Έτσι, προφανώς,  του λένε ο Αντιδήμαρχος  και ο της ΔΕΔΙΣΑ, έτσι λέει.

Σίγουρα η παλιά πόλη, το Ενετικό λιμάνι, το κέντρο της πόλης είναι ή τουλάχιστον γίνεται προσπάθεια να είναι καθαρά. Από εκεί και πέρα όμως;

Ένας άνθρωπος, της εμπιστοσύνης του δεν βρίσκεται, να του πει πια είναι η αλήθεια; Να τον πάει μια βόλτα παρά έξω; Να δει με τα μάτια του ποια ακριβώς κατάσταση επικρατεί;

Χαράμι…..

Είναι δυνατόν;

 Αυτές οι ελιές.

Αυτά τα μαργαριτάρια; 

Να έχουν απόδοση 7 κιλά ελιές 1 κιλό λάδι; Και όμως! Έχουν. Από ότι ακούω και μαθαίνω, οι αποδόσεις φέτος είναι μειωμένες. Πολύ. Στο κάμπο των Χανίων οι τσουνάτες πάνε από 6, κατά μέσο όρο. Στο Ακρωτήρι από 7  και βάλε. Στη Μαλάθυρο από 9. Παραπέρα και παραμέσα από 11 ή 12!

Είναι επομένως το πρόβλημα γενικό και μεγάλο. 

Συντεχνιακό.

 Προς Θεού. 

Δεν εννοώ ότι φταίνε οι όπου υπαίθρου γης Χανίων, αλετριβιδιάρηδες. Κοινώς μυλωνάδες. 

Φταίει ο κακός,  ανάποδος καιρός και οι ελιές. 

Και  φυσικά οι μαζοχτάδες.   

Ειδικά αυτοί….

Τα καινούργια πετούμενα.

Τις προηγούμενες ημέρες μάζευα ελιές στο Ακρωτήρι. Στο Μουζουρά. Δίπλα στο αεροδρόμιο.

Με πονοκέφαλο ξυπνούσα, πήγαινα στο χωράφι, σερνόμουν όλη την ημέρα, κοιμόμουν το βράδυ. Εφιάλτης. Ο λόγος; Ο εκκωφαντικός θόρυβος των πολεμικών-στρατιωτικών  αεροπλάνων. Δικών μας, του ΝΑΤΟ ή σκέτων Αμερικάνικων. Είναι απορίας άξιο, πως μπορούν και ζουν με τόσο θόρυβο,  αυτοί που μένουν εκεί.

  

Μία των ημερών, ήρθαν και αυτά τα αεροπλάνο-ελικόπτερα.

Ήρθαν από δυτικά, πετώντας χαμηλά.

Προσγειώθηκαν και απογειώθηκαν κάθετα. 

Στο χώρο της αμερικάνικης βάσης. 

Και έφυγαν προς τα ανατολικά. ….

Τα «απολωλότα πρόβατα».

Το έγραψαν τα σημερινά «Χανιώτικα Νέα».

 Ότι το ΣΔΟΕ βρήκε, μέσω πλαστών τιμολογίων, μόνο στο Ηράκλειο, Χίλιους Εννιακόσους Είκοσι «αγροτοκτηνοτρόφους», να έχουν πάρει επιστροφές ΦΠΑ. Δηλαδή συνελήφθησαν να κλέβουν!  Το μέγεθος του «μαζί τα φάγανε» δεν αναφέρεται. Η κλοπή όμως είναι κλοπή. Και έχουν το θράσος να ζητούν συγχώρεση. Αφού παραδέχονται ότι έκλεβαν και επειδή δεν θα το ξανακάνουν, θέλουν μεν να επιστρέψουν τα κλεμμένα,  αλλά όχι όπως ορίζει ο νόμος, μα όπως θέλουν αυτοί. Όπως τους βολεύει.

Από κοντά και ο  μουσιού Αυζενακίς. Εμμέσως πλην σαφώς τάσσεται υπέρ τους. Σοβαρά;

Μωρέ εξορία στη Γαυδοπούλα.

Όλοι τους.

Που βγάζει και καλά θρεφτάρια.

Φουριάρικα.

Με πρώτο και καλλίτερο τον φίλο μου το Λευτεράκι .

Κάτι σαν  μπροσταρότραγο.

Του πάει κιόλας…..

ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!

Το «Ποντίκι» το γράφει και το ξαναγράφει.

Στο «ΜΕΓΚΑ»  έχουν μεγάλα ζόρια.

Οικονομικά.

Έλλειψη ρευστού.

Πριν το κλείσουν το μαγαζί ψάχνονται.

Να συγχωνευτούν με το ΣΤΑΡ.

Να δω τη Τρέμη

να παρουσιάζει ρε-πορ-τά-ζζζ

για τα σκυλάδικα που έχουν απομείνει

και τον Πρετεντέρη να τα σχολιάζει!!!

Η πονηρή κάμπια.

Δεν ξέρω πως βρέθηκε πάνω στα δίχτυα. Ίσως να έπεσε από κάποιο κλαδί  ελιάς. Ήταν αρκετά μεγάλη. Και όμορφη,  έ;

 Αυτό όμως που βλέπετε δεν είναι το κεφάλι της. Ας φαίνεται ότι έτσι είναι. Πάνω από το υποτιθέμενο μάτι της είχε και  κάτι σαν κέρατο. Μαύρο. Στη φωτογραφία δεν φαίνεται. Ούτως ή άλλως οι φωτογραφίες είναι χάλια, γιατί δεν είχα χρόνο για χαζολογήματα σήμερα.  Είναι, λοιπόν,  η ουρά της. Το κεφάλι της το κρύβει. Είναι ο τρόπος άμυνας της. Υποθέτω…..

Μια σκυλίσια ημέρα και ένα ανθρώπινο ευχαριστώ….

Η σημερινή ημέρα ξεκίνησε με πολύ άγχος. Κακόκεφα. Οι λόγοι πολλοί. Και διάφοροι. Εφτά παρά, ήμουν ήδη στο χωράφι. Έβαζα τις τελευταίες … πινελιές στις παραγγελιές που έπρεπε να παραδώσω, το πολύ μέχρι τις 8.30. Καθώς δούλευα άκουσα δυνατά γαυγίσματα. Στο διπλανό λιόφυτο. Που ανήκει στο Ινστιτούτο Υποτροπικών και Ελαίας. Δεν έδωσα σημασία. Βιαζόμουν και επιπλέον  υπέθεσα ότι θα είναι  αδέσποτα που τσακώνονται. Γιατί από αδέσποτα είμαστε πλούσιοι! Προσφέρεται η περιοχή. Πολλά χωράφια,  κοντά στη πόλη…..

 Αργά το απόγευμα ξανά γύρισα σε εκείνο το χωράφι. Τα γαυγίσματα συνεχίζονταν από το ίδιο μέρος. Είχαν μετατραπεί σε αγωνιώδη. Απελπισμένα. Άφησα τη δουλειά μου και πήγα προς τα εκεί. Περνώντας από μία τρύπα στα σύρματα,  που είχαν ανοίξει οι κυνηγοί. Όσο πλησίαζα, τα γαυγίσματα γινόντουσαν ουρλιαχτά.

 Έβγαιναν από ένα πολύ στενό και βαθύ φρεάτιο ύδρευσης. Που ήταν κάτω από μια ελιά.

Κοίταξα στο βάθος και τον είδα. Ήταν ένα μεσαίου μεγέθους αρσενικό ημίαιμο σκυλί. Μπεζ χρώματος. Πανέμορφο. Μόλις με είδε σταμάτησε να φωνάζει. Έκατσε κάτω, στο χώμα και κουνούσε την ουρά του. Δεν φαινόταν άγριος. Του μίλησα λίγο. Με ήρεμη φωνή. Κατέβηκα από τα σιδερένια σκαλοπάτια μέχρι τη μέση του φρεατίου. Ο σκύλος δεν κουνήθηκε. Περίμενα λίγο και συνέχισα το κατέβασμα. Με το ζόρι χωρούσα. Ήταν και η σωλήνα στη μέση που δυσκόλευε τη κατάσταση. Φτάνοντας κάτω, έμεινα ακίνητος. Εξακολουθούσα να του μιλώ ψιθυριστά και ήρεμα. Σηκώθηκε. Μου μύρισε τα πόδια και έμεινε να με κοιτάζει. Έκατσα σιγά σιγά και όπως μπορούσα, στα γόνατα. Τρέμοντας έβαλε το κεφάλι του στα σκέλια μου και με κοίταζε. Με ένα βλέμμα απόγνωσης. Φοβισμένο. Τον χάιδεψα.

Χαϊδεύοντας τον,  σκευόμουνα πως θα τον έβγαζα πάνω. Λόγω στενότητας του χώρου, δεν υπήρχε περίπτωση να τον πάρω αγκαλιά. Όταν κατάλαβα ότι ηρέμησε, δοκίμασα να τον πιάσω από τα μπροστινά του πόδια και να τον σηκώσω. Όχι μόνο με άφησε, μα ένοιωσα να βοηθά βάζοντας δύναμη στα πίσω. Τον γύρισα από τη πλευρά της σκάλας και του έπιασα και τα πίσω πόδια, με το άλλο χέρι. Τον σήκωσα όσο μπορούσα. Τοποθέτησα τα πόδια του στα σιδερένια σκαλιά. Γαντζώθηκε  και περίμενε. Ανέβηκα και εγώ λίγο. Έτσι σιγά, τον έβγαλα. Μέχρι να βγω και εγώ,  τον είδα να τρέχει με όλη του τη δύναμη προς τα πέρα. 

Έφυγα και ξαναπήγα στη δουλειά μου. Μετά από λίγη ώρα άκουσα ένα θόρυβο πίσω μου. Γύρισα και τον είδα. Ήταν σε απόσταση λίγων μέτρων. Κουνούσε χαρούμενα την ουρά του και μου έκανε σκέρτσα και νάζια. Έκατσα πάλι στα γόνατα και τον καλωσόρισα. Ήρθε χωρίς δισταγμό και κυλίστηκε ανάμεσα στα ανοιχτά πόδια μου. Τον χάιδεψα. Για αρκετή ώρα. Μέχρι που χόρτασε. Σηκώθηκε και πήγε πιο πέρα. Σταμάτησε με κοίταξε καλά καλά και έφυγε. Δεν ξανάρθε.

Περιττό να σας πω ότι μπορεί να ζορίστηκα για να τον βγάλω έξω από το φρεάτιο, με έπιασε ο σβέρκος μου, αλλά τη διάθεση μου,  την έφτιαξε. Για να αντέξω και την αυριανή ημέρα που θα είναι το ίδιο δύσκολη….

Οι τρεις χάριτες.

Τρεις φορές το είχαν δει. Τα 3 κορίτσια. Που τύχαινε να είναι και αδελφές. Το «Πυρετός το Σαββατόβραδο». Στη Ρεγγίνα. Όλα τους άρεσαν στο έργο. Ο χορός, τα τραγούδια, η υπόθεση και φυσικά ο Τραβόλτα. Αυτός και το μαύρο του σλιπάκι.

Μία των ημερών και ενώ το έργο παιζόταν ακόμα, ήρθε επίσκεψη από το χωριό της μάνας τους, μία πρώτη τους ξαδέλφη. Της ίδιας ηλικίας. Τη πήραν, και πήγαν  να το δει και εκείνη.

Παρεμπιπτόντως, στη μικρή άρεσαν οι μηχανές. Όχι οι ραπτικές. Οι άλλες. Με τις δύο ρόδες. Και το μεγάλο κυβισμό. Που κεντούσαν στην άσφαλτο. Βγαίνοντας από το κινηματογράφο, είδε δύο τέτοιες μηχανάρες. Μαζί με τις οδηγούς τους.

- Κοιτάχτε κάτι γκαζόβιες απέναντι, ενημέρωσε τις άλλες.

Μα πριν προλάβει να τελειώσει αυτό που έλεγε, ακούει τη ξαδέλφη της να λέει.

- Αφήστε μωρή τσι γκαζόζες και πάμε να βρούμε ταξί…….

Καμία σχέση με τη φιλοσοφία της Βιολογικής Γεωργίας.

Από τότε που ξεκίνησε επίσημα η Βιολογική Γεωργία στην Ελλάδα, υπήρξε, μεταξύ άλλων, ένα μεγάλο πρόβλημα. Στο χώρο της εμπορίας των Βιολογικών Προϊόντων.  Παρεισέφρησαν κάποιοι καιροσκόποι, προσβλέποντας στο εύκολο χρήμα και το γρήγορο πλουτισμό. Τόσο στο χονδρεμπόριο ως μεσάζοντες όσο και στη λιανική πώληση.  Επωφελήθηκαν στο έπακρο την ανοργανωσιά των βιοκαλλιεργητών, από τον ερασιτεχνισμό των συλλογικών τους προσπαθειών (Συνεταιρισμοί  ή Ομάδες Παραγωγών) και από την ελλιπέστατη ενημέρωση των καταναλωτών.. Η κατάσταση αυτή και εξ αιτίας της γενικότερης οικονομικής κρίσης έχει οξυνθεί. Ακόμα και στα Χανιά.

Οι κύριοι αυτοί, αγοράζουν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο, τα βιολογικά προϊόντα, σε πολύ χαμηλές τιμές, ακόμα και πιο φτηνά από τα συμβατικά. Τα πωλούν δε, στους καταναλωτές πανάκριβα.

Το γεγονός ότι βγάζουν αρκετά χρήματα, με το τεράστιο ποσοστό κέρδους που δουλεύουν, εις βάρος των βιοπαραγωγών και των καταναλωτών - πελατών τους, δεν τους αρκεί. Προφασιζόμενοι την οικονομική κρίση, φεσώνουν τους προμηθευτές τους, με χιλιάδες Ευρώ. Βρίσκοντας διαρκώς νέους που τους φεσώνουν και αυτούς. Κυρίως με ακάλυπτες επιταγές. Κρατώντας έτσι τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές και με πολλά κέρδη. Εκμεταλλευόμενοι παράλληλα και τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους , δίνοντας  εξευτελιστικούς μισθούς ή αφήνοντας τους για  πολλούς μήνες απλήρωτους.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι, οι μεν βιοπαραγωγοί να οργανωθούν συλλογικά, οι δε συνεταιρισμοί τους να δείξουν μεγαλύτερη προσοχή και επαγγελματισμό. Και οι καταναλωτές να σταματήσουν να αγοράζουν από αυτούς τους αετονύχηδες – μαυραγορίτες  προϊόντα.

 Και πως θα μάθουν ποιοι είναι;

Η κοινωνία των Χανίων είναι μικρή.

Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί.

Όσο θράσος και αν έχει.

Ή «χοντρά» μέσα.

Όπως ισχυρίζονται.

Εκεί στην ανηφόρα .....

Κοπιάστε!

Φρέσκο, 

μυρωδάτο, 

μόλις προχθεσινό, 

έξτρα παρθένο αγουρόλαδο.

Τσακιστές ελιές.

Με λεμονάκι.

Φρέσκο προζυμένιο ψωμί. 

Από τη «γαία».

Όλα βιολογικά.

Ασυζητητί. 

Αραπάλατσο καπνιστό 

με θυμάρι και φασκομηλιά 

από το Γιάννη.

Τον  γνωστό του ΜΑΙΧ.

Τι λείπει από τη φωτογραφία;

Ο επίσης φρέσκος κρόμμυδος 

και ο εξαιρετικός κράσος του Κωστή.

Δεν χώραγαν στη φωτογραφία.

Χώρεσαν όμως μια χαρά στο στομάχι.

Για το κουνημένο της φωτογραφίας, 

φταίει το … χειμαρώδες τρέξιμο του σάλιου!

17 Δεκεμβρίου 1973, στο Α Γυμνάσιο Χανίων.

Στη τάξη από το πρωί, η ατμόσφαιρα ήταν κάπως περίεργη. Νευρική. Δεν έφταιγε το δύσκολο πρόγραμμα της ημέρας. Ή η αυστηρότητα των καθηγητών που θα έκαναν μάθημα. Κάτι άλλο ήταν. Πριν την έναρξη των μαθημάτων, αλλά και στο πρώτο διάλειμμα, κανείς δεν είχε όρεξη για παιχνίδια. Ή πειράγματα. Μόνο κάποιες μικρές παρέες μιλούσαν ψιθυριστά.

Στη πρώτη ώρα η φιλόλογος, στα αρχαία Ελληνικά, παραδόξως δεν εξέτασε κανένα. Απλά προχώρησε παρακάτω. Το ίδιο έγινε και τη 2^η ώρα. Με το μαθηματικό. Όσο πρόλαβε. Όσο κράτησε το μάθημα του. Γιατί συνέβη κάτι που το διέκοψε κακήν κακώς.

Στη μεσαία σειρά, στο τρίτο θρανίο, δηλαδή κάπου στη μέση της αίθουσας, καθόταν ο Ιάκωβος. Ένας μαθητής από τη φύση του νευρικός. Με όλους τσακωμένος. Πάντα έτρωγε τα νύχια του και όση ώρα καθόταν στο θρανίο του, κουνούσε νευρικά πότε το ένα πόδι και πότε το άλλο, πέρα δώθε.

Ενώ ο καθηγητής έγραφε στο πίνακα, ακούστηκε ένας θόρυβος. Περίεργος. Από το πάτωμα. Ταυτόχρονα μία αποπνιχτική βρώμα  άρχιζε  να απλώνετε  στην αίθουσα. Ο καθηγητής γύρισε ξαφνιασμένος. Είδε γουρλωμένα μάτια, εκφράσεις αηδίας και κάποιους,  που με το ζόρι προσπαθούσαν να μην γελάσουν. Στο πάτωμα ένα πλακάκι βγαλμένο από τη θέση του και κάτι περίεργα, σιχαμένα πασαλείμματα γύρω γύρω.

Τι είχε γίνει;

Έτσι όπως κούναγε τα πόδια του ο Ιάκωβος, ξεκούνησε από τη θέση του ένα πλακάκι. Το οποίο, κάποιοι άλλοι είχαν φροντίσει να το ξεκολλήσουν νωρίτερα και να βάλουν από κάτω κόπρανα. Πολλά κόπρανα. Ύστερα  έβαλαν πάλι το πλακάκι στη θέση του. Με το πέρα δώθε του ποδιού, δεν ήθελε και πολύ να ξεκολλήσει και να γίνει η σχετική επάλειψη στο πάτωμα με το … ειδικό υπόστρωμα!

Μέχρι να καταλάβει ο καθηγητής τι είχε γίνει, η ατμόσφαιρα στη τάξη είχε γίνει αποπνιχτική. Έδωσε θέλοντας και μη την εντολή να βγουν όλοι έξω. Βούτηξε τον Ιάκωβο, τον πήγε στο Διευθυντή και έβαλαν τη καθαρίστρια να καθαρίσει τη τάξη.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και μία μία οι υπόλοιπες τάξεις έβγαιναν και αυτές έξω. Ο λόγος; Κάποιοι μαθητές έσπαγαν αμπούλες κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Τα μαθήματα σταμάτησαν. Το σχολείο γέμισε ασφαλίτες. Φώναξαν και κάποιους μαθητές στο γραφείο του Διευθυντή. Τους ύποπτους. Και απαγόρευσαν στους άλλους μαθητές να μπουν στις τάξεις.  Αργότερα και νωρίτερα από τη κανονική λήξη της ώρας των μαθημάτων έδωσαν εντολή να φύγουν οι μαθητές και να πάνε στα σπίτια τους.

Όξω!

Όταν ήταν    καθήμενος εις το θρόνο του Δημάρχου,  ο Καίσαρας Νευρώνιους Κοπάνους, στο Καποδιστριακό Δήμο «Ελευθερίου Βενιζέλου»,  χρειάστηκα ένα χαρτί. Μία ληξιαρχική πράξη. Περίμενα την υπεύθυνη υπάλληλο να επιστρέψει στο γραφείο της. «Κάπου έξω,  είχε βγει». Καλοκαίρι ήταν, έξω είχε πολλή ζέστη, μέσα πολλή δροσιά, γιατί τα αιρ κοντίσιον δούλευαν στο φουλ,  δουλειά δεν είχα, έκατσα στο σαλονάκι του … φουαγιέ και περιμένοντας χάζευα τα τεκταινόμενα. Απέναντι μου ήταν μια καινούργια υπάλληλος. Ξανθούλα και αφρατούλα. Καθόταν στο γραφείο της, απαντούσε στα τηλεφωνήματα, τα περισσότερα προσωπικά, χαζογελούσε με τη συναδέλφισα της του διπλανού γραφείου,  έδωσε και ένα σακουλάκι δημοτικό ποντικοφάρμακο σε ένα δημότη που το ζήτησε. Κάποια στιγμή άναψε τσιγάρο. Και για να μην μυρίσει ο χώρος τσιγαρίλα, οποία αβρότης, άνοιξε το παράθυρο που ήταν πίσω της,  διάπλατα. Κάποιοι την αγριοκοίταξαν. Ένας όμως δεν της χαρίστηκε. Τη πρόσβαλε. Κάνοντας της την παρατήρηση.  Η ξανθούλα και αφρατούλα έπαθε  κρίση. Υστερίασε. Εκ του υστερικιά.  Έγινε κατακόκκινη, έκλεγε και έτρεμε. Στο τέλος με όλη τη δύναμη της άρχισε να φωνάζει. «Αφού στο σπίτι δεν με αφήνουν να καπνίσω, εδώ στη δουλειά θα καπνίζω όσο θέλω, γιατί έτσι μου αρέσει. Και σε όποιον δεν αρέσει να βγει όξω».

Αργότερα έμαθα ότι ήταν συγγενής, νύφη στο μεγάλο σόι  του Καίσαρα Νευρώνιους Κοπάνους.  Οικογενειακό ρουσφετάκι. Ήταν και μορφωμένο το κορίτσι. Του γυμνασίου. Ενώ οι αποδέλοιποι του σογιού, του Δημοτικού. Βαβάδες. Έπρεπε οι σπουδές του κοριτσιού να μην πάνε χαμένες. Έτσι μου λύθηκε και η απορία. Ποιος ήταν εκείνος που γέμισε τα λιόφυτα, με κεσεδάκια του γιαουρτιού, γεμάτα ποντικοφάρμακο. Ήταν ο πεθερός της. Και ξάδελφος του … μεγάλου και τρανού . Έβαλε στο δικό του χωράφι, φρόντισε να βάλει και στα γύρω, γύρω από το κοτέτσι του.

Αυτή λοιπόν η υπάλληλος, με το Καλλικράτη, μετατάχθηκε στα κεντρικά. Κάπου στα ισόγεια του Δήμου Χανίων. Το νέο αντικείμενο της εργασίας της δεν το γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι ότι σαν και αυτή, υπάρχουν πολλοί στο Δήμο Χανίων. Γιοι, κόρες, ανίψια, πρώην Καποδιστρακών Δημοτικών Συμβούλων και Αντιδημάρχων. Βολεμένοι επειδή είχαν ένα και μοναδικό προσόν. Το συγγενιλίκι. 

Ο Δήμαρχος, οι επικεφαλείς των Δημοτικών Παρατάξεων, οι Δημοτικοί Σύμβουλοι, ας λένε και ας κάνουν ότι θέλουν, ότι τους βολεύει, υπέρ αυτών των υπαλλήλων. Εγώ όμως, δεν είμαι μαζί τους. Είμαι χώρια. Στα χωράφια μου. Στο καθαρό αέρα…..

Δεν θέλει κόπο η νοστιμιά.

Για να φτιάξετε και εσείς, πολύ εύκολα, τις δικές σας ελιές, κολυμπάδες ή τσακιστές,  ιδού ο τρόπος.

 
ΕΛΙΕΣ ΚΟΛΥΜΠΑΔΕΣ
• Βάζετε τις ελιές σε ένα βάζο & τις «σκεπάζετε» με νερό. Για κάθε λίτρο νερού βάζετε & μία κουταλιά της σούπας, αλάτι.
• Μετά από 15 ημέρες αλλάζεται το νερό, πάντα με την ίδια αναλογία αλατιού.
• Μετά από 5 ημέρες χύνεται το νερό, πλένετε τις ελιές & τις βάζετε μέσα σε χυμό λεμονιού ή νεραντζιού ή άλμη.
• Σε 24 ώρες είναι έτοιμες & καλή σας όρεξη!

 
ΕΛΙΕΣ ΤΣΑΚΙΣΤΕΣ
Ακολουθείτε την ίδια διαδικασία, με μία βασική διαφορά. Πρώτα πρέπει να τις τσακίσετε!

 

Ο κομμωτής με το αλυσοπρίονο.

Σήμερα βγήκα για πρώτη ημέρα στις ελιές. Προετοιμαζόμουν μέρες. Ψυχολογικά κυρίως. Γιατί, για να μαζεύεις ελιές μόνος σου είναι μεγάλο το ζόρι. Ειδικά όταν έχεις καβατζάρει τα 50.

Ευτυχώς είχα παρέα. Καλή παρέα. Δύο φίλες.  Κρατούσαν  και φαγητό. Και τι φαγητό. Να φάει ένας λόχος! Πίτσα, κολοκυθοκιοφτέδες, κέικ και λαδοκούλουρα,  η Βάσω. Η Θάλεια, από μία ταψάρα μουσακά, μπουγάτσα και σουβλάκια. Το καλλίτερο; Είναι σε δίαιτα. Με ένα γιαουρτάκι  και ένα σουβλάκι κοτοπουλίσιο την έβγαλαν όλη  ημέρα. Και μου έμειναν τα φαγητά, να τρώω για αρκετές  μέρες! Που δεν κάνω δίαιτα.

Οι ώρες  κύλησαν  ευχάριστα. Μα όχι ξεκούραστα. Τουλάχιστον η δουλειά προχώρησε. Αρκετά.

Ξεκινήσαμε από μια ελιά  θεόρατη.  Τη περίμενα να κάνει καρπό, 3 ολόκληρα χρόνια. Το έπαιξα για άλλη μια φορά, ο δολοφόνος με το αλυσσοπρίονο. Αυτό το λένε οι κακές γλώσσες. Και ιδού τα αποτελέσματα. 

Τη κατέβασα κάτω όλη. Πρώτα φούντα - φούντα. Αφήνοντας τα γυμνά χοντρά κλαδιά,  για να τα κόψω αργότερα, από πολύ χαμηλά.  

 Κορμοτομή δηλαδή.

Ευτυχώς φωλιές πουλιών δεν υπήρχαν.

Ούτε καν ποντικών.

Ευχαριστώ πολύ κορίτσια!

Λα κου-κα-ρά-τσσσα!

Περιμένοντας τη βροχή που δεν ήρθε τελικά,

μετά τα σκόρδα, φύτεψα για 2^η φορά και κρεμμύδια. 

Πολλά όμως από αυτά ήταν φαγωμένα.

 Ήμουν σίγουρος ότι στην αποθήκη που τα είχα αποθηκευμένα,

δεν υπήρχαν ποντίκια.

 Άρα κάτι άλλο έκανε τη ζημιά.

Τι να ήταν άραγε αυτό; 

Αυτό!

Και τι είναι αυτό;

Κα-τσα—ρί-δα!

(Ακούω τσιρίδες;)

Τη ζημιά δεν την έκανε μόνο αυτή.

Υπήρχαν και άλλες.

Πολλές.

Μέσα στα ξεκουφισμένα κρεμμύδια…

ΠΟΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΡΕ !!

«Μεγαλεία».

Περασμένα.

Μα όχι ξεχασμένα.

Το μαύρο δάκρυ.

Της στερνής γνώσης.

Της απελπισίας ….

…..κορόμηλο.

Έτοιμο και αυτό για απόσυρση.

Μαζί με τον Λευτεράκη.

Τον κάθε Λευτεράκη.

Στην «Ευρώπη»!

Από την Ευρώπη.

Το Όχι στην αγκαλιά του Ναί.

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μιά μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ' όχι -το σωστό- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ποντικάκι, μικρούλι, τοσοδούλη.

Σήμερα  είχα αυτό το ποντικάκι παρέα.

Μαζί με την ουρά του δεν ξεπερνούσε τους 5 πόντους. 

Καλοσύβαστο.

Δεν ενοχλήθηκε από τη παρουσία μου.

Πόζαρε κιόλας!

Για αυτό τη γλίτωσε. 

Από τα γατιά δεν ξέρω…

Καθρέπτη καθρεπτάκι μου.

Ήρθε στα Χανιά τη προηγούμενη Πέμπτη, για να παρουσιάσει-προωθήσει το βιβλίο της η κ. Μαρία Ρεπούση. Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Τα Μαρασλιακά 1925-1927».

Υπήρξαν δράσεις και αντιδράσεις.

Παρόλο που είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο,  γύρω από μια ελάχιστα έως καθόλου γνωστή υπόθεση του μεσοπολέμου στην Ελλάδα -και αναμφίβολα παντελώς άγνωστη σε όσους συγκεντρώθηκαν για να αποδοκιμάσουν τη συγγραφέα,  χαρακτηρίζοντάς την "ανεπιθύμητη" στην Κρήτη.

Ο χαρακτηρισμός, στο τίτλο του δημοσιεύματος κιόλας, των «Χανιώτικων Νέων», ως «συνωστισμός …. γραφικότητας» ενόχλησε.  Είχαν δίκιο που ενοχλήθηκαν. Αυτοί που ενοχλήθηκαν. Αδικήθηκαν από αυτόν τον ήπιο χαρακτηρισμό. Με πρακτικές που παραπέμπουν στη  Χρυσή Αυγή, τι περίμεναν; Απλά  έχασαν το δίκιο τους.

Θα τους συνιστούσα να διαβάσουν το βιβλίο. Αν δεν τους αρέσει να του βάλουν ξύδι. Για να καθαρίσουν με αυτό τους καθρέπτες τους. Καλά. Και ας κοιταχτούν  εκεί. Να δούμε ποιος είναι ο πιο πολύ Έλληνας….

Στα πράσα !

Είχα ζόρι μεγάλο.
Προσκυνούσα και εγώ τη γή.

Για τρίτη συνεχόμενη ημέρα.

Διπλωμένος στα δυο.

Σκυφτός.

Φύτευα.

Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό.

Είδα στην οθόνη του, από πού ερχόταν η κλίση.

Ωχ, αναστέναξα. Τι με θέλει πάλι.

Πάτησα το κουμπί.

-Παρακαλώ.

-Έλα Νικολιό, ήντα κάνεις.

-Καλά θεία. Φυτεύω. Εσύ τι κάνεις.

-Ήντα φυτεύγεις.

-Τα σκόρδα  θεία,  φυτεύω. Σήμερα τελειώνω.

-Εγώ τάχω φυτεμένα. Μου ξεπερισσέψανε σκελίδες. Μόνο ανε τσι θες έλα να τσι πάρεις. Όποτε θες.

-Εντάξει θεία. Κάποια στιγμή σήμερα θα περάσω.

Και πέρασα.  Μεσημέρι ήταν. Μία παρά.

Φτάνοντας είδα το σπίτι κλειστό.

Παράθυρα, και πόρτες. Ακόμα και  τα πατζούρια.

Από μέσα όμως ακουγόταν ακαθόριστες ομιλίες και μουσική.

Πλησίασα.

Έπαιζε η τηλεόραση στη διαπασών.

Οι ομιλίες ήταν στα τουρκικά.

Έβλεπε τούρκικο!

Της χτύπησα το κουδούνι μια φορά.

Δεν απάντησε.

Το ξαναχτύπησα πολλές φορές.

Τίποτα.

Τη πήρα τηλέφωνο.

Δεν απάντησε.

Η ένταση όμως του ήχου της τηλεόρασης σιγάνεψε.

Δεν ακουγόταν πια.

Ξαναχτύπησα το κουδούνι. Πάλι δεν απάντησε.

Κρυβόταν!

Διαολίστηκα.

Σηκώθηκα και έφυγα….

Τρελίτσες…..

Ο Οκτώβρης έφυγε. 

 

Μπήκε σήμερα ο Νοέμβρης. 

Το φθινόπωρο  ερωτροπεί.

Με την άνοιξη.

Και ιδού τα αποτελέσματα.

Η τζανεριά τρελάθηκε!

Πολύ θέλει;

Καλό μήνα....