Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Διακήρυξη της Ελευθερίας των Σπόρων.


Κουκιά
 1. Ο σπόρος είναι η πηγή της ζωής, είναι ο αυθορμητισμός της ζωής να εκφράζεται, να αυτοανανεώνεται, να πολλαπλασιάζεται, να εξελίσσεται στο διηνεκές σε καθεστώς ελευθερίας.

2. O σπόρος είναι η ενσάρκωση της βιο-πολιτιστικής ποικιλομορφίας. Περιέχει εκατομμύρια χρόνια βιολογικής και πολιτιστικής εξέλιξης από το παρελθόν καθώς επίσης και τις δυνατότητες χιλιετιών ενός μέλλοντος που εκτυλίσσεται.

Πατατόσπορος

3. Η Ελευθερία των Σπόρων είναι εκ γενετής δικαίωμα κάθε μορφής ζωής και αποτελεί τη βάση για την προστασία της βιοποικιλότητας.

4. Η Ελευθερία των Σπόρων είναι εκ γενετής δικαίωμα κάθε γεωργού και παραγωγού τροφίμων. Το δικαίωμα των γεωργών να φυλάνε, να ανταλλάσσουν, να αναπτύσσουν, να διασταυρώνουν και να εμπορεύονται σπόρους είναι ο πυρήνας της Ελευθερίας των Σπόρων. Όταν αυτή η ελευθερία υφαρπάζεται, οι γεωργοί παγιδεύονται στα χρέη και σε ακραίες περιπτώσεις αυτοκτονούν.

Σκελίδες σκόρδων

5. Η Ελευθερία των Σπόρων είναι η βάση της Ελευθερίας της Τροφής, εφόσον ο σπόρος αποτελεί τον πρώτο κρίκο στην τροφική αλυσίδα.

6. Η Ελευθερία των Σπόρων απειλείται από τους σπόρους ευρεσιτεχνίας, οι οποίοι δημιουργούν μονοπώλια σπόρων και καθιστούν παράνομη τη φύλαξη και ανταλλαγή σπόρων από τους γεωργούς. Οι ευρεσιτεχνίες σπόρων είναι ηθικά και οικολογικά αδικαιολόγητες, αφού οι ευρεσιτεχνίες είναι αποκλειστικά δικαιώματα χρήσης τα οποία χορηγούνται για τις εφευρέσεις. Ο σπόρος δεν είναι εφεύρεση. Η Ζωή δεν είναι εφεύρεση.

Ντομάτα αμπουρνελάτη

7. Η Ελευθερία των Σπόρων διαφόρων πολιτισμών απειλείται από τη Βιοπειρατεία και την κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών οι οποίες βασίζονται σε εγχώρια γνώση και βιοποικιλότητα. Η Βιοπειρατεία δεν είναι καινοτομία – είναι κλοπή.

8. Η Ελευθερία των Σπόρων απειλείται από γενετικά κατασκευασμένους σπόρους οι οποίοι μολύνουν τους αγρούς μας, αποκλείοντας για όλους τη δυνατότητα επιλογής μη γενετικά τροποποιημένης τροφής. Η Ελευθερία των Σπόρων των γεωργών απειλείται όταν (έχοντας ήδη μολύνει τις καλλιέργειες μέσω διασταυρώσεων) οι εταιρίες μηνύουν τους γεωργούς για «κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας».

Καλαμπόκι άσπρο

9. Η Ελευθερία των Σπόρων απειλείται από τη σκόπιμη μετατροπή των σπόρων από ανανεώσιμη αυτοδημιούργητη πηγή σε μη ανανεώσιμο προϊόν ευρεσιτεχνίας. Η πλέον ακραία περίπτωση μη ανανεώσιμων σπόρων είναι η «Τεχνολογία Εξολοθρευτής» η οποία αναπτύχθηκε με σκοπό τη δημιουργία στείρων σπόρων.

10. Δεσμευόμαστε για την υπεράσπιση της Ελευθερίας των Σπόρων, ως την ελευθερία των ποικιλόμορφων ειδών στην εξέλιξη, ως την ελευθερία των ανθρώπινων κοινοτήτων να επανακτήσουν ένα κοινό αγαθό όπως είναι οι ελεύθεροι σπόροι.

Κομποκολοκυθάκια

Με αυτό τον σκοπό, θα αποθηκεύουμε σπόρους.
Θα δημιουργήσουμε κοινοτικές τράπεζες σπόρων και βιβλιοθήκες σπόρων.
Δε θα αναγνωρίζουμε κανένα νόμο ο οποίος παράνομα καθιστά τους σπόρους πνευματική ιδιοκτησία των εταιριών.
Θα σταματήσουμε τις ευρεσιτεχνίες σπόρων.
 Dr. Vandana Shiva

Ατζούρια κλωσσουδάκια

Στη σελίδα του Πελίτι μπορείτε να βρείτε τις Προτάσεις για την Ελευθερία των Σπόρων

Σπορίτης αγγουριού



Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Η σφιγγοφωλιά.



Αν δεν τη δεις έγκαιρα,
σε φάγανε.
Και μέχρι να καταλάβεις
από πού σου ήρθε ο … βομβαρδισμός,
θα έχεις γίνει τούμπανο!
Τουλάχιστον.
Για αυτό προσοχή.
Διαφορετικά την έβαψες…….

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Πανηγυριώτικα.


Ζαλωθήκαμε τη πίστη μας, την αρτοπλασία και ξεκινήσαμε. Πρωί-πρωί. Κατά τις .... 9! Με τα πόδια. Για το ερημοκλήσι. Του Τίμιου Σταυρού. Που γιόρταζε. 

Το πετρόκτιστο και πρόσφατα ανακαινισμένο εκκλησάκι, είναι κτισμένο, ανάμεσα σε πεύκα και κέδρα. Στη μέση της Γαύδου. Λίγο πιο κάτω από το Καστρί. Με θέα τα Σφακιά. Και το ενδιάμεσο γαλάζιο της θάλασσας.
Το κλίμα δεν ήταν της Θείας Κατάνυξης. Δεν βοηθούσε η  ένρινη στριγκλιά φωνή του παπά. Και το αδιάκοπο κουβεντολόι της παπαδιάς. Μέσα στην εκκλησία. Ακουγόταν μέχρι έξω. Ήταν σαν να διαλαλούσε, από τη καντίνα του παπαδό-παιδοβούβαλου της, τοποθετημένη ένα χιλιόμετρο πριν από τη Τρυπητή, τη πραμάτεια της. Τη Γαυδιότικη σπεσιαλιτέ της. Κέικ με ούζο και ινδοκάρυδο. Ο ψάλτης αρκετές φορές σταμάτησε το ψάλσιμο και της έκανε παρατηρήσεις. Ο παπάς που να τολμήσει. Εκείνη χαμπάρι δεν έπαιρνε. Συνέχιζε σαν κομμένη κεφαλή.

Ο ψάλτης δεν ήταν άλλος από τον Πωγωνάτο. Τον πάλαι ποτέ Αντινομάρχη του Υψηλοτάτου. Αρμόδιο επί του πρωτογενούς τομέα. Τότε στις καλές εποχές. Των ευτραφών αγελάδων. Που τις κατασπάραζαν, χωρίς να φαίνονται, τα «σαρκοβόρα αρνιά». Βάζοντας έτσι γερές βάσεις, για τη σημερινή κατάσταση της Χανιώτικης υπαίθρου.
Πριν 13 χρόνια  και για πολύ λίγο, είχαμε συνεργαστεί. Τότε ήμουν πρόεδρος του Σωματείου πωλητών λαϊκών αγορών. Φρέσκος. Ορεξάτος. Αφιέρωσα πολύ χρόνο. Παρατώντας τις δουλειές μου. Τόλμησα να καταγράψω τα προβλήματα των λαϊκών αγορών. Να χαλάσω αρκετή φαιά ουσία. Να ψάξω να βρω λύσεις. Είχα το θράσος,  να τα βάλω όλα σε ένα υπόμνημα. Έντεκα σελίδων. Και ακόμα χειρότερα. Να του το παραδώσω, παρουσία δημοσιογράφων. Την ημέρα και την ώρα που του το παραδίδαμε, στο γραφείο του, με τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου, είχε φροντίσει να στείλει τη Τουριστική Αστυνομία, στο χώρο που γινόταν η λαϊκή αγορά. Όχι για έναν έλεγχο απλό. Μα για κανονικό ξετίναγμα. Έτσι. Για να μας σπάσει το τσαμπουκά. Από τα προβλήματα δεν παραδέχτηκε κανένα. Ούτε καν αυτά που έβλεπε όλος ο κόσμος. Οι καταναλωτές. Και ο ίδιος. Όταν καταδεχόταν τα Σάββατα να πουλάει κλάτσαρα και στρίνκ. Στο πάγκο του κολλητού του. Που δεν είχε άδεια.
Από τότε και για το λίγο διάστημα που παρέμεινα πρόεδρος, έκοψα κάθε επαφή και επικοινωνία μαζί του. Άρχισα να τον «κτυπώ», μέσω του «Φουρόγατου», των «Χανιώτικων Νέων» και της ΕΡΑ Χανίων. Όποτε μπορούσα. Μόνο έτσι κατάφερα να γίνουν κάποια πράγματα. Μέχρι που παραιτήθηκα από το προεδριλίκι. Και σταμάτησα να πηγαίνω στη λαϊκή.
Τον «καμάρωνα» όμως. Που στις πολλές, για εκείνη την εποχή κινητοποιήσεις των αγροτών, μοστράριζε το κορδισμό του. Στη κορυφή της Νομαρχιακής σκάλας.
Από τότε είχα να τον δω.

 Όταν μετά τη λειτουργία, κάναμε γιουρούσι στα νόστιμα πανηγυριώτικα εδέσματα, άρτους, κουκιά και ρεβίθια Γαυδιότικα, αυτός πάλι εκόρδιζε. Με την ίδια παλιά έπαρση. Με είδε από μακριά. Με απέφευγε. Όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ούτε και εγώ τον πλησίασα. Ούτε του μίλησα. Του μίλησε όμως ένας Γαυδιότης.
«Το φίλο σου τον Άκη, τονε  βάλανε μέσα. Εσένα γιάντα σ΄έχουνε ακόμης όξω;»
Έκανε πως δεν άκουσε. Ζήτησε από τη παπαδιά να του δώσει τον άρτο που του αναλογούσε. Ως πληρωμή για το ψαλτιλίκι. Εκείνη του έδωσε κάτι λιγότερο από τον μισό. Όταν τον έβαζε η γυναίκα του στη τσάντα της, ο Γαυδιότης τον αποτέλειωσε.
«Τα χούγια σου βλέπω, δεν τα κόβεις. Όπου πας, χορτάτος φεύγεις. Και βάζεις και στη τσέπη».
Εκεί μαράθηκε εντελώς. Αντάλλαξαν ματιές με τη γυναίκα του ζεματισμένοι. Μπήκαν στη τζιπάρα τους και έφυγαν.
Να πω ότι τα κουκιά και τα ρεβίθια, μουλιασμένα από βραδύς στο νερό, μετά από αυτό, μου φάνηκαν πιο νόστιμα; Το λέω! Ήταν πεντανόστιμα…..

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Φουρτούνες



Προσπαθώ.
Πολύ.
Άμα τη επιστροφή μου.
Να προσαρμοστώ.
Στη πραγματικότητα. 

 Αλλά δεν…
…. Δεν μου κάθετε.


 Που θα πάει.
Θα στρώσω.
Θέλοντας και μη.
Ο απροσάρμοστος.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Παρά …. «οργανότριχα»!


Οδηγούσα στη μέση του δρόμου. Αργά. Αποχαυνωμένος. Χορτασμένος όλη την ημέρα από τον ήλιο και τη θάλασσα.  Χάζευα κιόλας. Λίγο πριν από μια πολύ κλειστή και απότομη στροφή, έπιασε το μάτι μου, σε μια περιφραγμένη πεζούλα,  κάτι σαν μετεωρολογικό σταθμό. Έκοψα και άλλο ταχύτητα και συνέχιζα να τον περιεργάζομαι. 
Ακριβώς πάνω στη στροφή, έπρεπε να κοιτάξω και μπροστά μου. Είδα το ένα και μοναδικό περιπολικό της Γαύδου, απέναντι μου. Ερχόταν, παίρνοντας ανοιχτά τη στροφή, κατευθείαν πάνω μου!

Το δίπλωμα οδήγησης το έχω πάρει από το 1987. Από τότε έχω οδηγήσει πολλά αυτοκίνητα. Δικά μου, επί μισθώσει ή  και δανικά. Κατά μήκος και κατά πλάτος της Κρήτης. Αλλά και σε πολλές περιοχές της πάνω Ελλάδας. Δεν είχα συγκρουστεί ποτέ με άλλο αυτοκίνητο. Ούτε καν με μηχανάκι.  Έπρεπε να πάω στη Γαύδο, για να μου τύχει; Και μάλιστα με το «όργανο»; Που δεν έκανε βόλτα με το περιπολικό, εκείνη την ώρα  την σκηνίτισσα γκομενίτσα και το σκύλαρο της, μα …. ενημερωνόταν από τη συνάδελφο του,  της ασφαλείας και το λαγωνικό της, για το τι γίνεται στον Αι Γιάννη;
Ε, δεν μου έτυχε! Προλάβαμε στρίψαμε τα αυτοκίνητα μας και πατήσαμε αμέσως φρένο.
Τα αυτοκίνητα σταμάτησαν δίπλα – δίπλα. Ο τεραστίων δαστάσεων, γκριζοκαφέ σκύλος γάβγιζε. Η συνεπιβάτης δάγκωνε τα δάκτυλα της. Και το «όργανο» με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια. Τους κοίταζα και εγώ, σκασμένος από τα γέλια. Πάτησε  γκάζι και έφυγε. Χωρίς να μου βγάλει άχνα.

 Και ο μετεωρολογικός σταθμός που χάζευα, ήταν αυτός της Γαύδου….

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Τα ωραία .....


......τελείωσαν.

 Από σήμερα, 

 στη σκληρή πραγματικότητα.

 Στα βαθιά.

 Αμέσως……

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Άντε γεια!


Η Πιπινέζα της Λιλιπούπολης, μετοίκησε στη γειτονιά μου. Εχρήσθη ισόβια γραμματεύς του Υπό- Χαρχούδα. Αλλά και Πρόεδρος του εξωραϊστικού – πολιτιστικού Συλλόγου μας. Που και που διοργανώνει κάποια εκδήλωση, ίσα – ίσα για να «φαινόμαστε». Τα καθήκοντα της γραμματέως βλέπετε είναι πολλά και δεν την αφήνουν.
Μετά από πολύ καιρό, έστησε μια γιορτή. Στο πνεύμα του μίζερου καλοκαιριού που μας πέρασε. «Κρητική βραδιά με διαγωνισμό καλιτσουνιού και αλμυρής πίτας». «Καβαλίκεψε» τα τηλέφωνα, καλώντας τις κυρίες της γειτονιάς να συμμετέχουν.
Την ημέρα της γιορτής, από πολύ νωρίς, συνεργεία καθάρισαν τη Αγίου Στεφάνου και τη Σοφοκλή Βενιζέλου, από τους σωρούς των σκουπιδιών. Μέχρι και το απορριμματοφόρο έπλυνε τους κάδους. Άλλα συνεργεία, δούλευαν πυρετωδώς για συνδέσουν τους νέους, φουτουριστικού στυλ,  φανοστάτες της διαπλατυσμένης  πια, Σοφοκλή Βενιζέλου.
Το βράδυ, στη γιορτή μαζεύτηκαν όλοι. Με τα φώτα αναμμένα. Διαγωνιζόμενες νοικοκυρές και διαγκωνιζόμενοι Χαρχούδες. Που δυστυχώς βρίθουν στα μέρη μας. Έφαγαν τον άμπακο, κριτές γαρ, δοκιμάζοντας ότι είχαν φέρει οι συμμετέχουσες.  Για τον υπόλοιπο κόσμο, δεν έμειναν και πολλά πράγματα. Μοίρασαν κάτι λιλιά εν είδη αναμνηστικών, επαίνους κλπ, σε όλες τις νοικοκυρές, έκαναν δηλώσεις, δημόσιες σχέσεις και τη κοπάνησαν. Χορτάτοι. Μαζί τους έφυγε και ο κόσμος. Απογοητευμένος. Νηστικός. Όπως πάντα. Στις 10 και μισή, δεν υπήρχε ψυχή.
Τα φώτα έσβησαν. Και δεν ξανάναψαν άλλο βράδυ. Οι κάδοι ξεχείλισαν πάλι από σκουπίδια. Το ίδιο και τα πεζοδρόμια.
Κατόπιν όλων αυτών, το πήρα απόφαση. Παίρνω των αματιών μου και φεύγω. Για διακοπές.
Πάω στη Λιλιπούπολη.
Να βρω τους φίλους μου.
Το Παπαγάλο, τον Δυστροπόπιγκα και τον Πέμπαντα.
Ειδικά αυτόν….

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Θου Κύριε….


Γέμισαν τη πόλη.
Με αφίσες του.
Πριν από λίγες ημέρες.
Δίπλα, πάνω ή κάτω,
από τις άλλες αφίσες. 

 Των θιάσων και των τραγουδιστών δεύτερης διαλογής.
Της καλοκαιρινής καλλιτεχνικής-πολιτιστικής αρπαχτής.
Αυτή η τιμή του πρέπει;

 Άλλη μια περιοδεύουσα καλοκαιρινή ατραξιόν;
Έστω θρησκευτική;
Αυτή, του «Πατριάρχου του Γένους»;
Θα συμφωνούσε ο ίδιος,
με αυτού του είδους τη χρήση,
του ονόματος 
και της εικόνας του;