Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Όαση!





Είναι όμορφο το συναίσθημα.
Όταν συναντώ ανθρώπους με φιλότιμο.
Συμβαίνει όλο και πιο σπάνια.
Μα το χαίρομαι….

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Τρίο καρέ, ολέ!


Εκεί, εκεί.

Στο ίδιο το κελί.
 Ο Άκης


Ο Μάκης


Και ο Κουρής!

Ε ρε γλέντια!

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

Η χούντα της «κοζής».



Κάθε 21η Απριλίου τη θυμάμαι. Πάντα. Την κ. Ανθούλα. Που το βαπτιστικό της ήταν Αριάδνη. Αλλά επειδή δεν της άρεσε,  το είχε αλλάξει.  Οι Ιταλοί,  τη φώναζαν «κοζή». Της έτυχε η Κατοχή, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας της. Ήταν όμορφη και τσαχπίνα.  Όταν έφυγαν, το «κοζή» της έμεινε. Το κράτησαν οι φιλενάδες της. Την έλεγαν «κοζή» και εννοούσαν «τροζή». Εκ του τρελή. Μια αλαφράδα στο μυαλό την  είχε!
Τόφερε η μοίρα της, να παντρευτεί το Μανώλα. Έναν οικοδόμο. Άξεστο. Και κομουνιστή. Κρυφό. Αργότερα το άλλαξε. Έγινε Πασοκατζής φανατικός. Και φανερός. Επειδή, ένας «πράσινος» δημοτικός σύμβουλος, του «φύτεψε» στη πίσω αυλή του σπιτιού του, ένα στύλο της ΔΕΗ. Με μία λάμπα. Δημοτική.
Ο Μανώλας, επιπλέον ήταν βαρύς και ασήκωτος. Βαρβάτο και μπρουτάλ αρσενικό.  Τη πρώτη νύχτα του γάμου τους, την έκανε μαύρη στο ξύλο. Οι απεγνωσμένες φωνές της ακούστηκαν σε όλη τη γειτονιά. Την άλλη μέρα, γεμάτη μελανιές έλεγε πόσο ωραία πέρασε. Στα χέρια και τα σκέλια του Μανώλα της.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα, πάνω από 55, είναι αναρίθμητες οι φορές που την έχει κάνει μαύρη στο ξύλο. Εκείνη καθόταν  και τις έτρωγε. Τον ευχαριστούσε όμως. Με τον τρόπο της. Κάθε γέννα και κόρη. Συνολικά πέντε του χάρησε! Και κανένα γιό…
Εκείνη την ιστορική ημέρα, οι γονείς μου ήταν από το χάραμα στο χωράφι. Ήταν η ημέρα τους για να ποτίσουν. Εμείς, δηλαδή εγώ και οι δύο μικρότερες αδελφές μου, παίζαμε, όσο ήσυχα μπορούσαμε, στην αυλή μας. Μας είχε φτιάξει ο πατέρας μας, μία κούνια στη μουρνιά, που ήταν στη μέση της αυλής και κουνιόμασταν . Πάνω στο κορμό της , σε μία πρόκα που είχε καρφώσει,  είχαμε κρεμάσει το ραδιόφωνο και περιμέναμε, να ακούσουμε τη «Θεία Λένα».  Έπαιζε όμως συνέχεια εμβατήρια. Και κάπου κάπου ένα εκφωνητής έλεγε κάτι πράγματα που δεν καταλαβαίναμε. 
Κάποια στιγμή, ανέβηκε η κ. Ανθούλα στο ταρατσάκι του πλυσταριού της για να απλώσει τα καινούργια της ρούχα. Έπρεπε να τα δουν στη γειτονιά. Πάντα αυτό έκανε. Ακόμα και όταν γύριζε από το κομμωτήριο στο ταρατσάκι ανέβαινε και το σκούπιζε. Κάνοντας φασαρία. Για να τη δουν. Αλλά και να δει. Ποιοι είδαν τη παράσταση της. Μας είδε που παίζαμε και είπε δυνατά, τάχα μου μονολογώντας «Γιάτα,  πως παίζουνε ήσυχα. Δεν φταίνε αυτά. Εμείς οι μεγάλοι  φταίμε. Όχι χούντα, φωτιά θα ρίξει ο Θεός να μας κάψει.»
Ο Μανώλας, που  δεν είχε πάει στο μεροκάματο και ήταν μέσα στο σπίτι, την άκουσε και της φώναξε άγρια «Σκάσε μωρή, γαμώ…», το σόι της γενεές 14. Παππούδες, γιαγιάδες, πατεράδες μανάδες, αδελφούς, αδελφές και τα  Θεία!
Έκανε ότι δεν τον άκουσε. Της χάλαγε τη παράσταση. Και συνέχισε το βιολί της. «Άκου επανάσταση. Χούντα είναι. Δεν είναι σωτήρες. Είναι φα…»
Δεν αποτέλειωσε. Επειδή δεν πρόλαβε. Τη είχε προλάβει ο Μανώλας. Είχε ορμήξει όξω από το σπίτι με τα σώβρακα. Την έπιασε από τα μαλλιά και την κατέβασε κάτω. Την έβαλε μέσα  και την άρχισε. «Βοήθεια γειτόνοι, με δέρνει πάλι». Φώναζε, μα οι γειτόνοι δεν έδιναν σημασία. Όπως γινόταν πάντα. Είχαν άλλες έννοιες. Ειδικά εκείνη την κακή ημέρα.
Οι χτύποι και οι φωνές της, μας έκαναν να σταματήσουμε το παιχνίδι.  Κλείσαμε το ραδιόφωνο. Το ξεκρεμάσαμε από τη πρόκα και μπήκαμε φοβισμένα στο σπίτι. Οι αδελφές μου μυξόκλαιγαν. Φοβόντουσαν για τη φωτιά. Που ήξεραν τι είναι. Και για τη χούντα. Που δεν ήξεραν. Αλλά τους φάνταζε σαν μπαμπούλας που τρώει παιδάκια.
Πάνω στην ώρα επέστρεψε η μητέρα μας από το χωράφι.
Ευτυχώς….

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Όμορφα και ήσυχα.



Καλό Σαββατοκύριακο.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

«Οικολογία και Ορθοδοξία»



Αρκετή «ευλογία» του Θεού, υπάρχει στα Μοναστήρια.
Ας αφήσουν λίγη, από αυτήν την «ευλογία», να βγει και παρά έξω.

Ας διαψεύσουν μία φορά, έναν δικό τους άνθρωπο.
Που μου είχε πει πριν λίγα χρόνια.
Ότι η ιεροσύνη τους είναι σαν το κάρβουνο.


Αν πας να το πιάσεις και  είναι αναμμένο σε καίει.
Αν είναι σβηστό, σε λερώνει….

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Έλεος πια!



Τρεις ημέρες.  
Τρεις ολόκληρες ημέρες.
Ραδιόφωνα,
Τηλεοράσεις.
 Εφημερίδες.
Μπλό-νγκζ.
Βιβλίο Φατσών.
Όλοι.
Μα όλοι.
Χωρίς καμία πρωτοτυπία.
Όλα πανομοιότυπα.
Όλα αντιγραμμένα.
Και πάντα τα ίδια και τα ίδια τραγούδια.
Τέτοιο πράγμα.
Τέτοια θλιβερότατη … Μητροπανίτιδα.
Λίγο ακόμα και σε μια στοίβα καλαμιές, θα έκοβα φλέβες.
Με το αίμα που θα έτρεχε, θα έβαφα τις κουρτίνες στο χρώμα που αγαπούσε.
Τον Άγιο Φεβρουάριο.
Όταν θα έβγαινε ο χάρος παγανιά.
Με τη σούστα μπροστά.
Με μία μοναδική βαθιά ανθρώπινη εξαίρεση….

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Το ανυπέρβλητο τίποτα.




Δεν ξέρω.
Μπορεί να είναι υπερβολικά πεσιμιστική διαπίστωση, δική μου.
Κάθε μέρα που περνάει και όσο πιο πολύ προβληματίζομαι, πάντα εκεί καταλήγω.
Αυτοί που ζητάνε τη ψήφο μας.
Η παλαιάς και νέας κοπής πολιτικής αντιπρόσωποι, 
είναι υποκείμενα φιλοχρήματης και μάταιης φιλοδοξίας.
Τα δε «προγράμματα» τους, 
με τα οποία υποτίθεται ότι θα μας κυβερνήσουν, 
για να μας σώσουν, 
υποχρεωτική υπηρεσία. 
Κοινώς,  καταναγκασμός….

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Ηλί, Ηλί Λαμά Σαβαχθανί.



Η  προεκλογική περίοδος μας ζώνει από παντού.
 Σαν φίδι.
Μοχθηρό.
Πλήθος σαλτιμπάγκοι, 
σκαρφαλώνουν 
σε κάθε είδους ετοιμόρροπη πολιτική καρέκλα.
Νέας λήθης πολιτικά ήθη εμφανίζονται στο προσκήνιο.
 Η ανανέωση που με πλουμιστά λόγια 
επικαλούνται όψιμοι σωτήρες μας,
 έχει μαγαριστεί   
από νεόκοπους  χαμαιλέοντες.
Ο αγώνας για τη πολιτική επιβίωση τους 
και όχι για τη δική μας βιοποριστική επιβίωση, 
δεν έχει κανόνες.
Τα πάντα είναι κυνικά προσαρμοσμένα 
σε πεδίο ρωμαϊκής αρένας.
 Και ας φαίνονται ως παιδική χαρά….

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Η εκδίκηση του Ισκαριώτη.


Η εκκλησία, ο δεκάδων εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων επιφάνειας χώρος της, γέμισε σιγά σιγά από κόσμο. Πιστούς. Όσοι δεν χωρούσαν έμειναν, στην εξίσου πολύ μεγάλη αυλή. Αναγκαστικά. Παρά το γεγονός ότι ανά διαστήματα φύσαγε δυνατός και παγωμένος αέρας. Έξω από το προαύλιο χώρο της εκκλησίας, το μεγαλύτερο μέρος της πλατείας κάλυπτε, ένας τεράστιος σε όγκο, σωρός από ξύλα. Πάνω από τα ξύλα προεξείχε μια πανύψηλη κρεμάλα. Εκεί κρεμόταν ένα ομοίωμα του Ιούδα. Τα πόδια του ήταν δεμένα με σχοινιά, που κατέληγαν κάθετα προς τα κάτω, στο σωρό με τα ξύλα. Σε κάθε σχοινί ήταν δεμένα πλαστικά μπουκάλια του ενός λίτρου με βενζίνα.


Μετά το «Δεύτε λάβετε φως», όλοι βγήκαν έξω. Στριμώχτηκαν γύρω από την εξέδρα. Με το που άρχισαν οι 2 νεαροί παπάδες και οι 4-5 ψαλτάδες το «Χριστός Ανέστη» ξεκίνησε το πέταγμα των  κροτίδων στα ξύλα και των φωτοβολίδων στον ουρανό. Με τις κροτίδες άναψε η φωτιά στα ξύλα. Πήρε τεράστιες διαστάσεις. Γρήγορα. Σε ελάχιστη απόσταση από τον κόσμο. Που κοίταζε με δέος. Την ώρα που άρπαζαν φωτιά τα μπουκάλια της βενζίνας, φύσηξε δυνατός αέρας. Από τα δυτικά. Οι φλόγες και τα αποκαΐδια κινήθηκαν προς τα ανατολικά. Προς τον κόσμο. 


Τα παιδάκια έκλαιγαν. Τρομαγμένα. Οι μανάδες τσίριζαν. Επειδή έκλαιγαν τα παιδάκια. Και φοβούμενες συνάμα, μην αρπάξουν φωτιά οι φρέσκο-κομμωτηριασμένες τρίχες της κεφαλής τους. Οι πατεράδες ανήσυχοι για τη σωματική ακεραιότητα των μελών των οικογενειών τους, γαμοσταυρίδιζαν!
Οι παπάδες στη εξέδρα, που είχαν γυρισμένη τη πλάτη στη φωτιά, σταμάτησαν τη λειτουργία. Γύρισαν και βλέποντας τη κόλαση, χωρίς τον έξω από εδώ, ξεχύθηκαν προς το εσωτερικό της εκκλησίας. Παρακάμπτοντας και το «Άρατε τας Πύλας».
Όλα έφταναν και ξεπερίσσευαν. Για να φύγει ο κόσμος. Κατευθύνθηκαν όλοι μαζί προς τις πίσω εξόδους της αυλής. Στριμώχθηκαν. Τσαλαπατήθηκαν. Βλαστήμησαν. Τις αναίσθητες που είχαν σταματήσει στο πεζοδρόμιο και προσπαθούσαν να ξανανάψουν τις σβησμένες λαμπάδες τους από το άγιο φως. Εμποδίζοντας την έξοδο.
Ξύλο δεν έπεσε. Δεν το επέτρεπαν οι ιερές στιγμές, της Ανάστασης του Θεανθρώπου, που ζούσαν. 
Και του χρόνου;
Και του χρόνου!

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Καλό Πάσχα σε όλους.




Την ευχή «Καλή Ανάσταση», σας τη φυλάω,  για τις 6 Μαΐου.


Την έχω βάλει στην άλμη, για να μην αλλοιωθεί εν τω μεταξύ….

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Πιστολιές. Όχι περδισμούς!

Πριν από λίγες ημέρες, όντας πολύ κουρασμένος, κοινώς λιώμα, έπεσα νωρίς για ύπνο. Με την ελπίδα ότι το επόμενο πρωί θα ξυπνούσα φρέσκος και ξεκούραστος. Για να συνεχίσω το μόχθο της επιβίωσης.
Συνήθως όταν είμαι πολύ κουρασμένος πέφτω σε λήθαργο. Βαθύ και γλυκό. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ότι και αν συμβεί.
Δυστυχώς εκείνο το βράδυ, αυτό δεν συνέβη.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, από εκεί βαθιά που βρισκόμουν, άκουσα δυνατές αντρικές φωνές. Κάτι ανάμεσα σε ουρλιαχτά, γκαρίσματα και ριζίτικα τραγούδια.
«Άνοιξε μάνα τη πόρτα, άνοιξε, να καμαρώσεις το ντελικανή το γιο σου»
Κάτι τέτοιο. Στο πιο μαντιναδάτο.
Μουσική συνοδεία όλων αυτών, οι στριγκλιές της μάνας.
Ανησύχησα. Φοβήθηκα. Μήπως έπαθε κάτι άσχημο, ένα  γειτονάκι. Με το μηχανάκι. Ως γειτονιά, έχουμε προϊστορία από τέτοιους «άδικους» χαμούς πιτσιρικάδων. Από τροχαία.
Ντύθηκα καλά, γιατί είχε ψοφόκρυο και βγήκα έξω στην αυλή.
Ο ντελικανής ήταν υγιέστατος. Και μεθυσμένος. Το ίδιο και η παρέα του. Οι φίλοι του. Είχε έρθει με μετάθεση από το μέτωπο της Ρόδου. Εκεί υπηρετούσε τη καλή πατρίδα.     Τον ερχομό του, τον φύλαγαν έκπληξη στη κανακαροκαμένη μάνα.
Δεν άργησαν,  σε κάθε  τραγουδιστικό «έλα – έλα» να αμολούν και πιστολιές. Χαροκοπιάς. Ξιπασμένης. Ανισόρροπης. Μεθυσμένης.  
Εξαγριωμένος μπήκα μέσα άρον – άρον. Κατευθείαν πήρα τηλέφωνο το 100. Ο κακός γείτονας! Ο ρουφιάνος! Συστήθηκα στο όργανο υπηρεσίας. Είπα γιατί τον κάλεσα. Για άσκοπους πυροβολισμούς. Έδωσα όνομα και διεύθυνση.
-         Δεν μου λέτε κύριε, τσακώνονται ή γλέντι είναι;
-         Γλέντι.
-         Καααα-λά!
Με ευχαρίστησε,  μου ευχήθηκε ευγενικά «καλό ξημέρωμα» και έκλεισε το τηλέφωνο.
Η φασαρία συνεχίστηκε για αρκετή ακόμα ώρα. Η νύστα με είχε στείλει συστημένο στην αϋπνία. Έβαλα στο φουλ τον απορροφητήρα της κουζίνας. Μπας και ο θόρυβος του,  «ρουφήξει» τη φασαρία.  Άνοιξα και τη τηλεόραση. Κάπου έπαιζε μία συναυλία των Locomondo.




Η αστυνομία δεν ήρθε. Οι καλοί μου γείτονες σταμάτησαν τη φασαρία και τους πυροβολισμούς, την ώρα που ήθελαν. Και μένα με πήρε ο ύπνος τα ξημερώματα.

Σήμερα διάβασα στις εφημερίδες, ότι ο υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, κ. Όθωνας, επιβεβαίωσε τις φήμες, που σερνόταν για μέρες στο διαδίκτυο. Ότι θα εισπράττει η Αστυνομία ανταποδοτικά τέλη από τους πολίτες. Για παροχή υπηρεσιών.
Αργήσατε  κ. Όθωνα. Αργήσατε πολύ. Διότι αν ίσχυε αυτό το «ανταποδοτικό όφελος» και αν έταζα στο όργανο του 100, ένα κατοστάρικο, θα ερχόταν, πριν έλθει να βρει εμένα ή κάποιον άλλο γείτονα, η αδέσποτη σφαίρα.
Ευτυχώς δεν μας βρήκε αυτή η τρελή και αδέσποτη.
Έτσι γλιτώσαμε το 100άρικο και φυσικά τη σωματική ακεραιότητα μας. 

Οι πολιτικές και υπηρεσιακές συνειδήσεις, ας παραμείνουν  ήσυχες. 

Στο κώμα...

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Ουκ εν τω πολλώ το ευ.


Αν ήμουν πλούσιος.
Θα είχα δημιουργήσει και εγώ το δικό μου κόμμα.
Φυσικά και θα δούλευα.
Τους  χιλιάδες φρέ-ντζζ και  φό-λο-ουερζζ.
Τους εν δυνάμει σύγχρονους ψηφοφόρους.
 Με τα εκατομμύρια λά-ικζζζ….




Αναστεναγμός.
Βαθύς.
Τόσο όσο ο πυθμένας.
… Ο απύθμενος!

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Βρε καλώς τα παιδιά!




Το μεσημέρι ξεθεωμένος από τα διάφορα, είπα να ξεκουραστώ λίγο παραπάνω. Όχι να κοιμηθώ. Έτσι να χαζολογήσω. Τηλεοπτικά. Είχα τη περιέργεια να δω στις τοπικές ειδήσεις, για το φονικό που έγινε στα Κεραμειά. Εκεί όπου οι βοσκοί βγάλανε τα κουμπούρια τους. Για να δούνε ποιος έχει το μακρύτερο. Βοσκότοπο.
Και είδα τον καλοθρεμμένο ηγέτη των  «ανεξάρτητων Ελλήνων»! Που έχει κατέβει στο Ηράκλειο για προεκλογική τουρνέ. Με ξέχειλα τα ξύγκια της καλοπέρασης, να προηγούνται στο διάβα του. Το ποδαράτο. Χωρίς τα οφ-σορ ελικόπτερα. Παρατρεχάμενοι του, άλλοι ξυγκάτοι. Στο πιο άγριο. Στο πιο αηδιαστικό. Ανάμεσα τους ξεχώριζε ένας αδύνατος.  Ένας πολύ γνωστός. Γεροντόπαιδο. Και δημοσιογράφος. Της παλιάς σχολής. Της παροπλισμένης κιτρινίλας. Ο Τέρενς Κουίκ. 

 Ναι κορίτσια. Και αγόρια. Ο Τέρεν-ςςς!
Όχι δεν ξιπάστηκα. Δεν τσιμπήθηκα. Δεν ε-ξε-πλάγην.  Απλώς ξενύσταξα. Γιατί ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ στη καρέκλα. Με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Γλίτωσα και τη πιθανή πτώση.
Έφτιαξα ένα καφέ, έκλεισα τη τηλεόραση και βγήκα στην αυλή. Πίνοντας το καφέ, αναρωτιόμουν.
Αυτά που έτρωγε. Ο Τέρενς. Επί πρωθυπουργίας του Κωστάκη από τη κρατική τηλεόραση, αφού στα ιδιωτικά κανάλια δεν είχε πια πέραση. Επί υπουργίας του Χατζηγάκη στο Αγροτικής Ανάπτυξης, από τον ΟΓΕΕΚΑ «Δήμητρα», ως αργόμισθος. Μαζί με δεκάδες άλλους παπαγάλους της ίδιας συνομοταξίας. Δεν τα χώνεψε; Παρά τα έφτυσε κατάμουτρα στα πρώην αφεντικά του;
Θεέ μου.
Τι μας περιμένει ακόμα;
Αυτός θα μας σώσει;

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Τι είναι αυτό που το λένε «ποιότητα» στα τρόφιμα.




Είναι δύσκολο να δοθεί ένας μοναδικός ορισμός της έννοιας της ποιότητας, γιατί είναι διαφορετικοί οι τρόποι που ο καθένας προσεγγίζει το θέμα.
Εάν θεωρήσουμε σαν στοιχείο αναφοράς τις διεθνείς νόρμες ISO, η ποιότητα ορίζεται ως ‘‘η δυνατότητα να ικανοποιεί εκφρασμένες ή σιωπηρές, ακόμα και τεχνηέντως καθοδηγούμενες, ανάγκες του πελάτη’’. Αυτός ο ορισμός της ποιότητας υπονοεί ότι, δεν υπάρχει μία ενιαία ποιότητα, γιατί δεν υπάρχει ένας τύπος πελάτη.
Για παράδειγμα, σε μια αγροτική επιχείρηση ο πελάτης είναι ο τελικός καταναλωτής μόνο όταν πουλάει ο παραγωγός, απευθείας τα προϊόντα του, ενώ σε όλες τις άλλες περιπτώσεις πρέπει να ικανοποιεί τις διαφορετικές ανάγκες των ενδιάμεσων πελατών της αλυσίδας διανομής (χονδρέμπορους, σουπερμάρκετ, μικρότερα καταστήματα κλπ), οι οποίοι έχουν ανάγκες και προτεραιότητες διαφορετικές μεταξύ τους και συχνά διαφορετικές από εκείνες του τελικού καταναλωτή.
Επιπλέον κάθε πελάτης έχει διαφορετικές ανάγκες και προτεραιότητες γιατί, κάποιοι επιλέγουν με βάση την υγεία, άλλοι με βάση οργανωτικές ανάγκες, άλλοι με βάση την τιμή, την εντοποιότητα κλπ.
Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε μια ενιαία ποιότητα, αλλά σε ένα σύνολο ποιοτήτων, που ‘‘υπάρχουν’’ σε ένα προϊόν.
Μια έρευνα των Schleswig-Holstein (D) κατέγραψε για τα προϊόντα διατροφής, διαφορετικούς τύπους ποιότητας και σχετικές παραμέτρους αξιολόγησης.
Σύμφωνα με την έρευνα μπορούμε να μιλάμε για:
Ποιότητα φυσιολογική διατροφική: αναφερόμενη στο περιεχόμενο των διατροφικών συστατικών του προϊόντος
Ποιότητα αισθητική: αναφερόμενη στη γεύση και στην αποδοχή ενός προϊόντος
Ποιότητα υγιεινής και ασφάλειας: αναφερόμενη στην απουσία μικροοργανισμών και άλλων ανεπιθύμητων ουσιών (συντηρητικά, βελτιωτικά γεύσης ή χρωστικές ουσίες) και υπολειμμάτων φυτοφαρμάκων.
Ποιότητα τεχνολογική: αναφερόμενη στην προσαρμοστικότητα ενός προϊόντος στη μεταποιητική διαδικασία
Ποιότητα οικολογική: αναφερόμενη στις επιπτώσεις των μεθόδων παραγωγής στο περιβάλλον
Ποιότητα κοινωνική: αναφερόμενη στις επιπτώσεις των μεθόδων καλλιέργειας στα εισοδήματα των παραγωγών και στο κόστος των προϊόντων για τους καταναλωτές.
Εκτός από αυτά τα χαρακτηριστικά, τα τελευταία χρόνια, εμφανίζεται ένας νέος τύπος ποιότητας σχετικά με τις υπηρεσίες που παρέχονται μαζί με το προϊόν. Αυτές μπορεί να συνδέονται με τον τρόπο παράδοσης (πχ. ειδικές συσκευασίες) ή με την προετοιμασία του προϊόντος (πχ. έτοιμες σαλάτες βραστές στον ατμό ή συσκευασίες σε κενό ή σαλάτες φρέσκιες).
Η δυσκολία στον προσδιορισμό της ποιότητας ενός προϊόντος αυξάνει περισσότερο από το γεγονός ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι να δούμε τα τρόφιμα και να αποδείξουμε την ποιότητά τους…
Ο πρώτος θεωρεί το τρόφιμο σαν ένα μηχανικό σύστημα, το οποίο αποτελείται από το άθροισμα των διαφορετικών μερών και όχι συνδεδεμένων μεταξύ τους. Η ποιότητα μετριέται καταγράφοντας τα
διάφορα διατροφικά στοιχεία, υπολογίζοντας πως το αποτέλεσμα του αθροίσματος των μεμονωμένων στοιχείων συμπίπτει με τη λήψη ολόκληρου του τροφίμου. Είναι σαν να τρώγαμε ένα φρούτο 200 γραμμαρίων χωρισμένο στα επιμέρους συστατικά του, δηλαδή θεωρεί ότι θα ήταν το ίδιο εάν καταναλώναμε 180,4 g νερό, 1,6 g πρωτεΐνες, 0,2 g λιπαρά, 12,2 g σάκχαρα, 4,2 g διατροφικές ίνες, 6 g κάλιο κλπ.
Ο δεύτερος θεωρεί πως το τρόφιμο είναι ‘‘ζωή για τη ζωή’’, οπότε τρώγοντας ένα φρούτο σημαίνει πως ένας  ζωντανός οργανισμός απορροφά έναν άλλο ζωντανό οργανισμό και αυτό είναι ένα ζήτημα που διαφέρει από την κατανάλωση ξεχωριστά όλων των συστατικών που το απαρτίζουν. Γιατί το τρόφιμο σαν σύνολο έχει χαρακτηριστικά και ιδιότητες κατά πολύ ανώτερες από το άθροισμα των επιμέρους συστατικών του.
Ένα παράδειγμα για να καθοριστεί ακριβέστερα αυτή η διαφορά: Για τους υποστηρικτές του πρώτου τρόπου ένα γάλα πλήρες μακράς διάρκειας και ένα γάλα πλήρες ολίγων ημερών, που έχουν τα ίδια θρεπτικά συστατικά, είναι το ίδιο πράγμα. Ενώ για τους υποστηρικτές του δεύτερου τρόπου το πλήρες γάλα ολίγων ημερών είναι καλύτερο, γιατί πιο ζωντανό (λήγει σε λίγες ημέρες από την παραγωγή του και μοιάζει πιο πολύ στο αρχικό προϊόν).
Από αυτές τις δύο φιλοσοφίες σκέψης, γεννιούνται δύο διαφορετικοί μέθοδοι για την αξιολόγηση της ποιότητας. Η πρώτη περίπτωση αναφέρεται σε ‘‘κλασικές’’ μεθόδους με προσδιορισμό κάποιων παραμέτρων όπως, νερό, πρωτεΐνες, λιπαρά, σάκχαρα, βιταμίνες, ίνες, θερμίδες κλπ, χρησιμοποιώντας φυσικά και χημικά μέσα μέτρησης. Η δεύτερη περίπτωση αναφέρεται σε ‘‘εναλλακτικές’’ μεθόδους, οι οποίες βασίζονται και αξιολογούν τη ζωτικότητα, την αρμονία και την ολοκληρωμένη εικόνα μιας τροφής.
Η αδυναμία να παρουσιαστεί ένας ενιαίος ορισμός της ποιότητας και η διαφορετική προσέγγιση στην αξιολόγηση, καθιστά δύσκολη τη συστηματική ανάλυση των ερευνών που διεξάγονται.
Τέλος στη σύγκριση προϊόντων παραγόμενων με διαφορετικές μεθόδους καλλιέργειας, ο προσδιορισμός των ποιοτικών χαρακτηριστικών επηρεάζεται εκτός από τη μέθοδο παραγωγής, από τον τόπο, τον χρόνο, την ποικιλία, τις κλιματικές συνθήκες κλπ, οι οποίες προσθέτουν περαιτέρω εμπόδια στη συστηματική αντιπαράθεση.

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Χρώματα και αρώματα!



Να τρελένεσαι.

 Να μεθάς.


Αυτό είναι το βασίλειο μου. 


Κάθε μέρα. 


Για 12 ώρες.
Στη καλύτερη περίπτωση.


Τουλάχιστον!

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Κούραση και Άγιος ο Θεός!

Οι  ημέρες μεγάλωσαν αρκετά πια.
Αυξήθηκαν και οι ώρες εργασίας.
Λόγω αλλαγής της ώρας.
Δυστυχώς, με τις πολλές και μαζεμένες δουλειές που υπάρχουν 
δεν φτάνει το φως της ημέρας.




Ευτυχώς δηλαδή που νυχτώνει…..

Α, ναι, καλό μήνα!