Τα νεύρα μου!

Το είχε η ημέρα σήμερα.

Που το μεγαλύτερο μέρος της, το πιο δημιουργικό, το πέρασα και επομένως έχασα, στο κέντρο της πόλης. Έτρεχαν διάφορα γραφειοκρατικά, μέρες φορτωμένα στο … κόκορα.

Ξεκίνησα από τα γραφεία πρωτοκόλλου του Δήμου.  Εκεί που με εξυπηρετούσε η υπάλληλος και αφού είχα περάσει πρώτα από την εξυπηρετικότατη προϊσταμένη, ήρθε μία άλλη υπάλληλος του Δήμου. Λουφαδόρισα από άλλη υπηρεσία. Από αυτές τις χλαπατσοειδείς ξανθιές  πενηντάρες, που μέσα από ένα τυφώνα παλιμπαιδισμού, το παίζουν 20άρες. Κυρά μου στο δήμο δουλεύεις, Δεν κάνεις κονσομασιόν σε σκυλάδικο! Ευχές, φιλιά, τι μου κάνεις, πως πέρασες στις διακοπές, που πήγατε, που πέρασαν τα παιδιά, αν είναι ευχαριστημένα, αν βρήκατε σπίτι, πόσο το ενοίκιο, ποιος σκοτώθηκε, ποια αρρώστησε, ποιανής της έκλεψαν το σπίτι, ποιος χώρισε…..

Ο μαλάκας που περίμενε, έκανε υπομονή 10 λεπτά. Πολλά,  λίγα, τόσα ήταν. Με το ρολόι. Με φόρα πήγα στη προϊσταμένη. Παραπονέθηκα. Δεν έφτανε που η μανδάμ δεν δούλευε, χασομερούσε και τη συνάδελφο της.

Η προϊσταμένη, να είναι καλά η γυναίκα, είπαμε εξυπηρετικότατη, τους έβαλε τις φωνές. Αυτές ζεματισμένες, γύρισαν με κοίταξαν με πολύ μίσος, ευχήθηκαν η μια στην άλλη «καλό χειμώνα» και υποσχέθηκαν ότι θα τηλεφωνηθούν για να πιουν ένα «επρεσάκι» και να τα πουν.

Η υπάλληλος του πρωτοκόλλου, για να μου σπάσει το τσαμπουκά, ρώτησε αιμοβόρικα

- Εσείς κύριε, τι είσαστε και κάνετε αυτή τη καταγγελία;

- Θιγόμενος κυρία μου. Θι-γό-με-νος!

Φεύγοντας από εκεί, μιας και ήταν στο δρόμο μου, σταμάτησα να βγάλω τα εισιτήρια, για τις διακοπές που προγραμματίζω να πάω. Είχα ενημερωθεί για τα Σεπτεμβριανά δρομολόγια του καραβιού της άγονης γραμμής και είχα προγραμματίσει ημέρα αναχώρησης, ξενοδοχείο και ημέρα επιστροφής.

Αμ δε!

Ο υπάλληλος με ύφος αυστηρό, με ενημέρωσε ότι τα δρομολόγια είχαν αλλάξει τη τελευταία στιγμή. Οι ώρες ίδιες, κομμένες όμως κάποιες ημέρες. Από  τις κομμένες και οι  ημέρες αναχώρησης και επιστροφής μου! Όλα άνω κάτω. Μέχρι να τακτοποιηθεί εκ νέου το ξενοδοχείο με τις νέες ημερομηνίες είδα και έπαθα. Τέλος πάντων,  φεύγοντας, με μελιστάλακτο ύφος ο υπάλληλος μου ευχήθηκε «καλό χειμώνα»! Τον αγριοκοίταξα  και κατάλαβε. «Καλά να περάστε», διόρθωσε αμήχανος…..

Μέχρι να τελειώσω με τα υπόλοιπα, είχε φτάσει πια μεσημέρι. Το κεφάλι καζάνι. Τα νεύρα τσατάλια.  Όποιο γνωστό και αν συναντούσα, η πρώτη του κουβέντα ήταν «καλό χειμώνα».

Στη τελευταία που μου το ευχήθηκε ξέσπασα.

Ως άνθρωπος είμαι ευγενικός και πράος. Αλλά μην νευριάσω. Τότε δεν μπορώ να διαχειριστώ σωστά το τι λέω και το τι κάνω. Τύφλα νάχει το … Πινατούμπο. Δεν έχαιρε και της συμπάθειας μου η εν λόγω κυρία!  Ως  δημόσιος υπάλληλος διακοπιζόταν όλο τον Αύγουστο. Τα άκουσε στον ενικό. Ενώ εκείνη μου ευχήθηκε στο πληθυντικό….

Γιατί «καλό χειμώνα»; Πέντε του Σεπτέμβρη είναι σήμερα. Μέχρι το χειμώνα έχουμε τρεις ολόκληρους φθινοπωρινούς μήνες. Εσύ έκανες τις διακοπές σου. Ξεκουράστηκες. Εγώ τώρα τις προγραμματίζω. Γιατί με καταριέσαι;

Μαζεύτηκε.

Μαράθηκε.

Εκείνη την ώρα δεν με ένοιαξε.

Της τα είπα και ξαλάφρωσα. Σαν να τα είχα πει σε όλους όσους  μου είχαν ευχηθεί το ίδιο, πριν από αυτήν.

Αργότερα το μετάνιωσα.

Τι έφταιγε και αυτή η δόλια.

Όλοι το ίδιο εύχονται αυτές τις ημέρες!